Η τακτική των Γερμανών

Γίνεται πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό για τις διαφορές του ευρωπαϊκού Βορρά και του ευρωπαϊκού Νότου εξαιτίας της κρίσης χρέους. Πολλοί μιλάνε για τεμπέληδες Νότιους και δουλευταράδες Βόρειους – το κάνουν σχηματικά και γενικολογώντας.

Τα ταξίδια μου στον κόσμο και λίγη γνώση της πολιτικής οικονομίας, έτσι όπως τη διδάχτηκα κάποτε στο πανεπιστήμιο, εμένα με έχουν οδηγήσει σε ένα άλλο συμπέρασμα: στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με οικονομίες που δημιουργούν χρήμα και οικονομίες που βασίζονται στην κατανάλωση.

Οι Γερμανοί είναι κλασσικό παράδειγμα ανθρώπων που δημιουργούν κέρδη – οι νότιοι είναι όλοι περισσότερο καταναλωτές. Οι Βόρειοι φοβούνται τον πληθωρισμό που θερίζει, όταν εμφανιστεί, τα κεφάλαιά τους, οι νότιοι συνήθως πληρώνουν ακριβά την υπερκατάναλωση και τις εισαγωγές – ίσως να φταίει για αυτό και το κλίμα. Οι Γερμανοί συνήθως δρουν έχοντας ως στόχο το κέρδος – οι νότιοι δεν ταυτίζουν το κέρδος με την καλοπέραση: και οι δυο έχουν τα δίκια τους.

Το ματς του Ολυμπιακού με τη Σάλκε είναι μια ωραία ευκαιρία για να θυμίσω τι έχουν κάνει οι Γερμανοί στη Μπουντεσλίγκα και πως έχουν φτιάξει ένα πρωτάθλημα που παράγει κέρδη – είναι μια ωραία αφορμή για παρατηρήσεις ποδοσφαιρικής οικονομίας, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που παρασύρθηκαν από τη δίνη της νέας πραγματικότητας που δημιούργησε στα τέλη του '90 η απόφαση Μπόσμαν. Μην ξεχνάτε ότι η απόφαση αυτή, με την οποία καταργήθηκαν οι περιορισμοί στον αριθμό των ξένων παικτών, συνέπεσε περίπου με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου: τα σύνορα που αρχικά είχαν ανοίξει εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άνοιξαν σε χρόνο ρεκόρ για όλους.

Οι Γερμανοί έπρεπε να ενσωματώσουν πρώτα τους Ανατολικούς ποδοσφαιριστές και αυτή η ξαφνική πρόσμιξη έτσι κι αλλιώς δημιούργησε νέα δεδομένα στην αγορά: σκεφτείτε π.χ τι θα γίνονταν στην Ελλάδα αν αύριο το πρωί έπρεπε οι ελληνικές ομάδες να πάρουν όλους ή έστω τους καλύτερους Σέρβους ποδοσφαιριστές! Μέσα σε ένα χρόνο σχεδόν όλες οι γερμανικές ομάδες άλλαξαν κι όταν βρέθηκαν μπροστά στην πιθανότητα να αποκτούν και πολύ περισσότερους ξένους από τους τρεις που επιτρέπονταν έπεσαν στο διεθνές εμπόριο με τα μούτρα.

Τα αρχικά αποτελέσματα ήταν καταστροφικά και για τις ομάδες (που έχασαν την παραδοσιακή τους ομοιογένεια και το στυλ τους) αλλά και για την εθνική τους που έφθινε και πέρασε μια δεκαετία δυσκολιών, καθώς φαίνονταν δύσκολο να βρεθούν διάδοχοι του Κλίνσμαν, του Φέλερ, του Κέλερ, του Χέσλερ και των υπολοίπων. Αλλά οι γερμανοί είναι πρακτικοί άνθρωποι και σύντομα μετέτρεψαν το πρόβλημα σε αβαντάζ. Οι ακαδημίες τους πάντοτε δούλευαν - το θέμα δεν ήταν να βγάλουν παίκτες αλλά τι ομάδες θα φτιάξουν.

Δεν ξέρω αν κινήθηκαν όλοι μαζί με βάση κάποιο σχέδιο: το πιθανότερο είναι πως το έκανε κάποιος το κατάλαβαν όλοι και το κόπιαραν αρκετά επιτυχημένα. Ποιο; Μα τον τρόπο του να δημιουργείς ομάδες που σκέφτονται και φροντίζουν πρώτα για το θέαμα και έπειτα για τα υπόλοιπα.

Η Μπουντεσλίγκα είχε πάντοτε να επιδείξει ομάδες που σέβονταν τις παραδόσεις του επιθετικού ποδοσφαίρου μόνο που με τον καιρό κοντά στην παράδοση ήρθε και κόλλησε η μανιέρα: η γνώση του γούστου του κοινού έγινε μπούσουλας για την ικανοποίησή του γιατί το ικανοποιημένο κοινό φέρνει αυτό που έχει ανάγκη μια ομάδα, δηλαδή χρήματα. Τι κάνουν οι γερμανικές ομάδες την τελευταία δεκαετία;

Επενδύουν κυρίως σε ξένους επιθετικούς – για την ακρίβεια ξοδεύουν πολλά λεφτά για αγορές δημιουργικών επιθετικών και γκολτζήδων (στους οποίους σχεδόν πάντα δίνουν και τα πιο μεγάλα συμβόλαια) και στην άμυνα βολεύονται με φθηνούς (για τα μέτρα της Μπουντεσλίγκα) πιτσιρίκους ή με βετεράνους ή με εγχώριες δευτεράντζες. Τα λεφτά πάνε για αυτούς που βάζουν γκολ, δηλαδή για αυτούς που προσφέρουν αυτό που θέλει να δει ο γερμανός οπαδός.

Όλες σχεδόν οι γερμανικές ομάδες έχουν μεσοεπιθετικά καλούς και ακριβούς ξένους παίκτες και όλες στην άμυνα έχουν συγκριτικά φθηνούς παίκτες και για αυτό εκεί συνήθως πάσχουν. Όχι τυχαία παίζουν στη Γερμανία τρεις καλοί έλληνες στόπερ (αγορασμένοι με ελάχιστα): ο Μαλεζάς, ο Παπασταθόπουλος και ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος, που όπως και ο Σταφυλλίδης αποκτήθηκε πριν κλείσει τα 19!

Στην άμυνα της Μπάγερν παίζει ένας Ιταλός β’ διαλογής, ο Κοντέντο, ένας βέλγος ο Φαν Μπούιτεν, αγορασμένος με λίγα από το Αμβούργο: τα πολλά χρήματα δόθηκαν για τα αστέρια της επίθεσης δηλαδή το Ριμπερί, τον Ρομπέν και τον Μάτζουκιτς. Η Μπάγερν έχει χρήματα για να αγοράσει κι ένα ταλαντούχο οργανωτή των μετόπισθεν όπως ο Χάβι Μρτίνεθ, άλλοι όπως η Μπάγερ Λεβερκούζεν π.χ στην άμυνα έχουν Πολωνούς (Μπένισχ), Τσέχους (Κάντλετς) ή ακόμα και αμερικάνους μισθοφόρους.

Οι κυνηγοί αρέσουν και αυτοί πρέπει να είναι φίρμες: η Ντόρτμουντ έχει τον Λεβαντόφσκι, η Σάλκε τον Αφελάι και το Χούντελαρ, η Γκλάντμπαχ τον πρώτο σκόρερ πέρυσι στην Ολλανδία Λουκ Ντε Γιόνγκ και τον« πολύ» Ντε Καμάργκο, το Αμβούργο τον Φαν Ντερ Φααρτ, η Βέρντερ τον Αρναούτοβιτς και τον Ντε Μπρουν που ανήκει στη Σίτι, η Στουτγάρδη τον Ιμπίσεβιτς και τον Κακάου, η Βόλφσμπουργκ τον Ολιτς ενώ έδωσε κι ένα σωρό χρήματα για τον Αντελίνο Βιερίνια.

Οι γερμανοί ψάχνουν τη γη για καλούς επιθετικούς – στην άμυνα βολεύονται με ό,τι να ναι! Ετσι προκύπτει ένα πρωτάθλημα με ομάδες που σκοράρουν πολύ – όχι μόνο γιατί το παιγνίδι τους είναι κατά κανόνα επιθετικό, αλλά και γιατί οι άμυνες, ακόμα και των καλών τους ομάδων, μπάζουν: η διαφορά μεταξύ δημιουργικών και αμυντικών ποδοσφαιριστών είναι ειδικά στη Μπουντεσλίγκα τεράστια!

Ικανότητες επιθετικές και λάθη στην άμυνα είναι ο λόγος που οι περισσότεροι αγώνες αποτελούν εγγύηση θεάματος. Τα εισιτήρια είναι κατά κανόνα φθηνά, ο κόσμος τρέχει για να δει γκολ. Οι ομάδες τους δεν είναι άψογες, δεν κάνουν περιπάτους στην Ευρώπη, διακρίνονται όταν κάνουν υπερβάσεις και όχι όταν παίζουν στο ρελαντί. Αλλά τα άψογα και τα καλοφτιαγμένα είναι για τους εστέτ: ο απλός κόσμος χαίρεται με τη δράση.

Οι γερμανικές ομάδες με την ανισορροπία τους δε σε αφήνουν να πλήξεις. Και δημιουργούν κέρδη...

sport.gr